જેણે ખજાનો જ્યાં કર્યો તેનું જિગર ત્યાં ત્યાં નકી;
જેનું જિગર જ્યાં જ્યાં ઠર્યું તેની ઠરી ત્યાં ઝિન્દગી !
હાવાં મોતની એ મહફિલે, ચાવી ખજાનાની રહે !
મહેતલ નકાં પૂરી બને ? શું એ જ માંગે આંખડી !
આ ચશ્મની દૂરબીનને શું રૂપ તે મોતે હસે !
ક્યાં એ સનમ ! ક્યાં મોત એ ! પલટ્યો ખજાનો શું બની?
ના ના ફુલોવાળી સનમ ! ના ઇશ્કના હાથે દફન !
આકાશનું હોજો કફન ! મુજ ત્યાં જિગર ત્યાં ઝિન્દગી !
માશૂક પ્યારી સર્વને ! આ મોત તો કૈં ના ગમે !
મ્હારા જિગરને જે દમે ! તે મોત માશૂક છે ઠરી !
એથી સનમ બ્હીતી હતી ! એ દૂર : હું રાજી નકી !
પાસે હવે લાવ્યે ખુશી ! આશા એ હમારી ઈદની !
મ્હારી સનમના ઝુલ્ફની શાહી હમે જોઈ નહીં !
જોવી સફેદી એ નથી ! લાલી, સફેદી મોતની !
મૂડી હવે જો મોતમાં; તો ઝેરના પ્યાલા ઘણા
બેભાન જો પીને બન્યા, તો લ્હેરમાં જાવું પતી !
જે મેઘભીની વાદળી, માશુકની સાડી બની,
ત્યાં એ છબીએ મોતની, આજે નઝર આગળ ખડી !
જ્યાં જ્યાં દીદારો માશૂકી : જ્યાં એ જ ગાલોની સ્મૃતિ :
તે તે ગુલોની એ કલી ચીંધે મોત સામી આંગળી.
મ્હારો ખજાનો જોઉં હું ! છે પાસ કાં ના લેઉં હું !
માશૂક વરવી કાં ગણું ? લાગી નઝર તો એ ભણી !
એ રીઝતી કે ખીજતી ત્હોયે સનમ રૂડી હતી !
શું મોત છે એની છબી ! કેવી શિકલ, રે રે ફરી !
પ્હેલી જઈફી આવતાં શું એ મુખો આવાં થતાં ?
શું મોતનાં તે મોતમાં ? તેના બુઢાપા એ વળી !
'રે ! ઓ ! સનમ ! રે ! ઓ ! સનમ ! ત્હારા જભાઓ કર ખતમ !
'દેખાડી ત્હારૂં દે બદન ! તું તું સનમ ! ભૂલું નહીં !'
એ બોલતાં એ શી ફરે ! એ લાલ રંગો શા તરે !
સુન્દર જઈફી તો કરે; ત્હોયે ન કાં ભેટું હજી !
જે મત્ત તરુઓ મદ ઝરે: જે કેફમાં વેલી ચડે:
તે આંસુડાં ખારાં બને, સુરભે ગઈ ! વેલી કહીં ?
જડ વૃક્ષ થઈ એ ઝૂરવું ! શશીહીન વા કુમુદું થવું !
દૃઢ શીદને બનવું કશું ! નકી મોત કોમલ પ્રીતડી !
કે કોઈને શું ના ગમી આવે સનમ જે આપથી ?
તું ભીખતો તે આ ઉભી ! જા, પુણ્યશાલી ! ભેટની !
દેતો ખજાનાઓ ખુદા, એ પામતાં તે પાપ શાં !
તું કાલનો થઈ આજ જા ! જા, પુણ્યશાલી ! ભેટની ! - કલાપી